ASSEDIO DI CORINTO

 Η  παρουσίαση της όπερας του Ροσσίνι «Πολιορκία της Κορίνθου» στις 21 και 23 Ιουνίου στον αρχαιολογικό χώρο της πόλεως, ήταν αναμφισβήτητα το καλλιτεχνικό γεγονός του καλοκαιριού.

Η ΕΛΣ σε συνεργασία με την Πολιτιστική Ολυμπιάδα , επέλεξε το τόσο δύσκολο έργο του μεγάλου Ιταλού συνθέτη, έργο που παρουσιάζει πολλές δυσκολίες τόσο σε δραματικό επίπεδο όσο και μουσικό.

Γραμμένο αρχικά για το Παρίσι όπου και παρουσιάσθηκε το 1826, απετέλεσε μαζί με άλλες παράλληλες εκδηλώσεις οργανωμένες απο τον ίδιο τον Ροσσίνι, έκφραση συμπαράστασης για τον αγώνα των Ελλήνων κατά των Τούρκων. Η Γαλλική εκδοχή του έργου  ( Le Siège de Corinthe) έκανε μεγάλη εντύπωση στο κοινό της εποχής, μάλιστα ο  Αντόλφ Νουρί που τραγουδούσε τον ρόλο του Κλεομένη έγραφε σε έναν φίλο του: « Οι Τούρκοι δημοσιογράφοι δημιούργησαν πολλά προβλήματα. Ευτυχώς στο κοινό υπήρχαν πολλοί Έλληνες που τα κτυπήματα των τυμπάνων οι σκληροί ήχοι των πνευστών, ακόμα και οι κανονιές, δεν τους εμπόδισαν να έρχονται στο Θέατρο τρεις φορές την εβδομάδα για να παρακολουθήσουν με θαυμασμό την μοίρα των δύστυχων Ελλήνων που σκοτώνονται απο τις χρωματικές μου φωνητικές κλίμακες και απο τις roulades μου...» (28 /4/1826).

Η ΕΛΣ διάλεξε την ιταλική εκδοχή του έργου που  πρωτοπαρουσιάστηκε στην Πάρμα το 1828 , έκδοση του Καλλίστο Μπάσσι. Η προσπάθεια της παρουσιασης ενός τέτοιου έργου και μάλιστα σε Αρχαίο χώρο, ήταν ένα δυσκολότατο εγχείρημα το οποίο η ΕΛΣ και η παραγωγή που ανέλαβε την ευθύνη, έφεραν εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο, αποδεικνύοντας την εξαιρετική υποδομή που διαθέτει τόσο σε καλλιτεχνικό, σε τεχνικό όσο και σε διοικητικό επίπεδο. Ένα ολόκληρο Θέατρο στήθηκε με πολύ άνετα ομολογουμένως καθίσματα, πολύ εντυπωσιακή κατασκευή, το οποίο μετά το τέλος των παραστάσεων θα διαλυθεί και θα μεταφερθεί του χρόνου στην Νάξο όπου θα παρουσιασθεί η «Αριάδνη στη Νάξο» του Στράους.

  Ο Ildar Abrazakov  που τραγούδησε τον ρόλο του Μωάμεθ, διαθέτη μια δυνατή και εύρωστη φωνή, άν και μάλλον χαμηλή για τον ρόλο, χωρίς όμως να έχει στο δυναμικό του την φωνητική ευελιξία που θα του επέτρεπε να αντιμετωπίσει τις δύσκολες κολορατούρες την μεγάλης του άριας.

Ο Gregory Kunde δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι ένας καθαρά ροσινιακός τενόρος, όμως διαθέτει μια ζεστή και όμορφη φωνή που έχει τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει τέτοια έργα, φθάνοντας όμως τη φωνή του στα όριά της.

  Η πολύ αναμενόμενη Luciana Serra που τόσο μας είχε εντυπωσιάσει με την τονική της ακρίβεια και τις δυνατές ψηλές της νότες στο Μέγαρο Μουσικής ως Βασίλισσα της Νύχτας στον «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ, ήταν η σκιά του παλιού καλού εαυτού της. Φωνή κουρασμένη, χωρίς  δραματικότητα, τονικά ασταθής, και χωρίς ιδιαίτερη ευελιξία, ήταν μια μάλλον αδιάφορη Παμίρα, χωρίς να μπορέσει να συγκινήσει και να συνεπάρει το κοινό, παρά μόνο προς το τέλος όπου ακούσαμε πολύ όμορφα φραζαρίσματα στη σκηνή της προσευχής της.

   Η Daniela Barcelona είναι σίγουρα μια πολύ καλή μέτζο σοπράνο, με μια όμορφα δουλεμένη και με ζεστό τίμπρο φωνή. Ήταν ιδανική για τον ρόλο του Νεοκλή, και φάνηκε πως ήταν απόλυτα οικεία με το ύφος των δραματικών λυρικών έργων του Ροσσίνι. Θα την απολαύσουμε πάλι σύντομα στην μικρή Επίδαυρο με τους Solisti Veneti.

Πολύ καλός όπως πάντοτε άλλωστε ο Δημήτρης Καβράκος  στον ρόλο του Ιέρο, όπως και ο Κύρος Πατσαλίδης στον ρόλο του Ομάρ. Πολύ καλοί επίσης οι  Βικτώρια Μαϊφάτοβα και Θανάσης Ευαγγέλλου στους μικρότερους ρόλους της Ισμήνης και του Άδραστου.

Μόνο επαίνους μπορεί να δώσει κανείς στην Χορωδία της ΕΛΣ υπό την πάντοτε εμπνευσμένη μουσική διεύθυνση της Φανής Παλαμίδη, και φυσικά για τον άψογο ήχο της ορχήστρας της ΕΛΣ (μερικά μόνο μικρά ολισθήματα των πνευστών}, η οποία μεταμορφώθηκε υπό την διεύθυνση του Νήλς Μούς. Ερμήνευσε το έργο τονίζοντας εξίσου το στοιχείο του μπελκάντο με τα ρομαντικά στοιχεία που υπάρχουν στην όπερα αποκαλύπτοντας τόσο τις αδυναμίες όσο και τα δυνατά σημεία του έργου. Ίσως κανείς να ήθελε μια πιο δυναμική ανάγνωση της παρτιτούρας , αλλά κατά τη γνώμη  μου αυτό θα τάραζε τις λεπτές μουσικές ισορροπίες που ήθελε να προβάλει ο μαέστρος ενός έργου που βρίσκεται ανάμεσα στην κλασσική opera seria και τα ρομαντικά στοιχεία

που αρχίζουν να αναπτύσσονται στις ιταλικές λυρικές σκηνές της εποχής.

Τα κοστούμια, τα σκηνικά, και η σκηνοθεσία, ήταν του Νίκου Πετρόπουλου. Πρέπει να παραδεχθεί κανείς πως σπάνια βλέπουμε στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό τέτοια κοστούμια και σκηνικά. Αντλώντας την έμπνευσή του απο τους πίνακες των βενετών ζωγράφων του 1600 και απο τους orientalistes ζωγράφους του 19^ου αιώνα, ο Πετρόπουλος δημιούργησε μοναδικές αισθητικές εικόνες που απέδιδαν όλο τον ρομαντισμό και  συγχρόνως την μπαρόκ εικόνα για την Ελλάδα που είχαν οι Ευρωπαίοι, ενώ  καταλυτική ήταν και η κινησιολογία της χορωδίας και των χορευτών που ανέλαβε η Fausta Mazzuchelli ιδιαίτερα στη σκηνή του γάμου και στην μεγάλη σκηνή της Παμίρα στην τελευταία πράξη.

Χρησιμοποιώντας βασικά  το χρυσό χρώμα για τούς Τούρκους και το κόκκινο για τους Έλληνες , το οπτικό αποτέλεσμα ήταν μοναδικής ομορφιάς και με μια αίσθηση πλούτου αντάξιας ενός μεγάλου λυρικού θεάτρου του εξωτερικού. Πολλές φορές είχε κανείς την εντύπωση πως έβλεπε έναν ζωντανό πίνακα του Βερονέζε, ή του Τιέπολο. Το οπτικό μέρος συμπλήρωναν τα υπέροχα και τόσο λειτουργικά σκηνικά που αναδείκνυαν οι άψογοι φωτισμοί του Sergio Rossi. Όλα αυτά φωτισμένα με ένα υπέροχο φεγγάρι, δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα.

Μόνη παραφωνία,  η απουσία της επίσημης πολιτείας και κυρίως του Υπουργού Πολιτισμού...κρίμα γιατί έχασε μια μοναδική παράσταση, που θα έχει όμως την ευκαιρία να παρακολουθήσει σε βίντεο ή σε DVD αφού μαγνητοσκοπήθηκε για να κυκλοφορήσει στο εμπόριο...όμως η μαγεία αυτής της νύχτας, με το κάστρο της Ακροκορίνθου υπέροχα φωτισμένο με μια απόκοσμη δέσμη φωτός, δεν αναπαράγονται. Ας είναι....