Με τον «Αντρέα Σενιέ» του Ουμπέρτο Τζορντάνο και όχι με μια όπερα του Βέρντι {φέτος εορτάζονται τα 100 χρόνια απο τον θάνατό του}, έργο που είχε να ανέβει στο θέατρο από το 1964, διάλεξε να ξεκινήσει την Καλλιτεχνική Περίοδο 2000/2001.
Την Σκηνοθεσία της Παράστασης , τα σκηνικά και τα κοστούμια, καθώς και τους εξαιρετικούς φωτισμούς, ανέλαβε ο Νίκος Πετρόπουλος ο οποίος έστησε ένα υπέροχο σκηνικό από ξύλο, το οποίο έδινε μια μεγαλόπρεπη όψη στη σκηνή. Πολύ λειτουργικό, αλλά και πολύ ατμοσφαιρικό, είχε κανείς την εντύπωση πως η σκηνή της Λυρικής ήταν διπλάσια σε βάθος και ύψος. Πρέπει εδώ να τονίσουμε και τους φωτισμούς οι οποίοι ήταν εξαιρετικά προσεγμένοι,(Νίκος Πετρόπουλος και Γιάννης Θεοδωρίδης) και δημιουργούσαν μια ποιητική ατμόσφαιρα. Το ίδιο συνέβη και με τα κοστούμια της παράστασης τα περισσότερα από τα οποία ήταν σε γαλάζια απόχρωση, έτσι ώστε με το σκηνικό και τους φωτισμούς να βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία. Μόνο δύο άλλες Παραστάσεις θυμάμαι να είχαν ένα τόσο μοναδικό εικαστικό αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια, η «Πολιορκία της Κορίνθου» του Ροσίνι, πάλι σε σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Πετρόπουλου, και το «Ελιξήριο του Ερωτα» του Ντονιτζέττι σε σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Σουγλίδη
Η διανομή της πρεμιέρας ήταν η καλύτερη που θα μπορούσαμε να έχουμε για το έργο αυτό. Ο Alberto Cupido τραγούδησε με σθένος και δραματικότητα τον ρόλο του Σενιέ όχι πάντα με τον λυρισμό που θα περίμενε κανείς αφού δεν μπόρεσε να ξεφύγει από μια συμβατική «οπερατική» ερμηνεία, όμως στην μεγάλη του άρια στην Πρώτη Πράξη ήταν αξιοθαύμαστος, όπως επίσης και στο ντουέτο της τελευταίας Πράξης.
Ο Ζεράρ του Μάρκο ντι Φελίτσε, ήταν επίσης εξαιρετικός, διαθέτη μια δυνατή μεταλλική φωνή την οποία αξιοποίησε στο έπακρο, όπως επίσης και το υποκριτικό του ταλέντο. Ο Ζεράρ του ήταν ένας επαναστάτης, σκληρός αλλά συγχρόνως λιτός και τραγικός αποκαλύπτοντας στο τέλος την ανθρωπιά του και την αδυναμία του να ελέγξει τα γεγονότα στα οποία ο ίδιος είχε πρωταγωνιστήσει.
Είναι τιμή για το Θέατρο να διαθέτη στο δυναμικό του έναν Καλλιτέχνη του ύψους της Ιουλίας Τρούσσας, ( η οποία πρόσφατα μάλιστα βραβεύτηκε από την Ενωση Μουσικοκριτικών), τόσο γιατί είναι μια μεγάλη μουσικός, όσο και γιατί διαθέτη μια υπέροχη Λυρική φωνή την οποία αξιοποιεί στο έπακρο. Πάντα οι ερμηνείες της αποκαλύπτουν στο κοινό της όλες τις πλευρές του χαρακτήρα που υποδύεται, τόσο στο φωνητικό όσο και στο δραματικό επίπεδο. Εδώ μας έδωσε μία Μανταλένα Λυρική, και συγχρόνως τραγική, δεν είναι μόνο μια ερωτευμένη γυναίκα αλλά μια ηρωίδα η οποία πρέπει να επιβιώσει σε έναν κόσμο που καταρρέει κάτω απο το βάρος των ιστορικών γεγονότων, το τελευταίο της ντουέτο με τον Σενιέ είναι ερωτικό αλλά συγχρόνως και τραγικό, στοιχεία τα οποία έβγαλε στην επιφάνεια η Ιουλία Τρούσσα με τον τρόπο με τον οποίο σκιαγράφησε φωνητικά τον ρόλο της, χαρίζοντας στο κοινό της ΕΛΣ μοναδικές μουσικές φράσεις. Μια υποδειγματική ερμηνεία από όλες τις απόψεις.
Πολύ καλοί ήταν και οι ερμηνευτές των «δεύτερων» ρόλων, όπως ο Νίκος Τσαούσης που μας χάρισε έναν απολαυστικό Αββά, αλλά και η απρόσμενη παρουσία της Βαρβάρας Γκαβάκου στον ρόλο της Μαντελόν, ήταν πολύ συγκινητικό να την ξαναδούμε στη σκηνή και κυρίως σε τόσο καλή φωνητική φόρμα.
Οπως πάντα η Χορωδία της ΕΛΣ έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, όμως η κινησιολογία της Χορωδίας δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη.
Η Ορχήστρα της ΕΛΣ υπο την διεύθυνση του Ηλία Βουδούρη ερμήνευσε την παρτιτουρα όσο πιό ηχηρά μπορούσε, στερώντας έτσι την δυνατότητα στους τραγουδιστές να τραγουδίσουν πιανίσσιμο αφού σε πολλά σημεία τους κάλυπτε εντελώς. Ο «Σενιέ» είναι ένα έργο του Βερισμού, αλλά με πολλά Λυρικά στοιχεία αφού η παράδοση στην οποία ανήκει έχει τις ρίζες της στο Μπελκάντο.
Και μια σοβαρότατη παράλειψη της ΕΛΣ: Θα έπρεπε η παράσταση αυτή να είχε αφιερωθεί στην Μνήμη του Παύλου Πετρίδη ο οποίος ήταν για χρόνια Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΣ.
ΑΛΕΞΗΣ ΣΠΑΝΙΔΗΣ
No comments:
Post a Comment